Dunav

                                     

        ... Jedna reka puno vode koja tece ...

        ... Via Militris je u raznim oblicima ostao jedan od najbitnijih puteva, koji je covek napravio, u ovom delu sveta. Ali ima još jedan put koji je priroda napravila a ljudi su ga iskoristili, Dunav.

            Dunav je kao prirodna tvorevina koju je teško preći predstavljao idealnu granicu za veliko Carstvo, limes je uz reku polako nicao i postajao nešto više od vojnih naselja. Počinjalo je od vojnih logora koji su polako prerastali sve velelpniji gradovi često sa jakim trgovačkim i vojnim lukama. Rimski carevi su davali najveći stepen autonomije kao izraz dobre volje i blagonaklonosti prema lokalnim gradvima. I ako je rimska uprava
     Rimljani su  imali praksu ko uspostavljanja administracije na novo osvojenoj teritoriji prilagode situaciji. Teritoriju mzije su podelili  civitas  kojiima su često upravljali lojalni lokalni kneževi ili vojni prefekati. Kao stanovnici podunavlja kao i celog Balkana pominju se Trikornjani, Pikenezi, Dardanci, Mezi, Skupi, Ulijani ... mnogi iz ovih plemena s zajedno služili u rimskoj vojsci što se vidi iz nadgrobnih spomenika rimskih legionara. Na dunavu su nastali gradovi Singidunum, Margum, Kraku lu jordan, Raciarija... Većinu stanovnika tih gradova linili su veterani rimskih legija i trgovci.
   
        Jedna od pritoka Dunava je i mala  preka Pek u kojoj se nalaze velike količine zlata. Po osvajanju Me  zije počinje sa eksplatisanjem i njenih prirodnih bogatstva. Počinju da niču rudnici i da se zlato ispira iz reke. Kraku lu Jordan je grad podignut na bržuljku uz užće reke Borice uz Dunav, ceo grad je bio posvećen preradi rude. Rimska Rudarska legija je bila smeštena u Kraku lu Jordan. Velike zidine su čuvale od napada i pljački, utvrđenje nikad nije osvojeno sve dok ga vatra nije progutala.
     Za ispiranje zlate se koristilo
jagnjeće runo koje se stavljalo na dno reke i preko kog se ispirao pesak vremenom, zlato se zbog svoje težine vremenom hvatalo za njega.  Prema mišljenju mnogih naučnika argonauti su se u svojoj potrazi za zlatnim runom uputli baš na ovo mesto.  Prema jednoj od legendi iz Singidunuma je krenula zlatna kočija sa nekoliko sanduka zlata i dragog kamenja. Pred najezdu huna i avara egipatskoj kraljici napravljana je kočija od čistog zlata, kad su majstori videli u kola su upregli konje i stavili materijal da dovrše kočije, i krenuli uz vija militaris da beže. Zbog zamora konja od težine kočije bili su veoma spori i morali su da je zakopaju, Napravili su veštačko brdo oko nje i pobegli. Stanovnici okolnih mesta još uvek tragaju za blagom.  ...

      ...  Šarenilo legende i istorije jedne reke, jednog puta, pravi portret jedne duše jednog vremena koje živi i danas  ...




      

.